در گرگ و میش هشتم تیرماه چند وقت پیش از انقلاب ایران، ناگهان به دنیا آمدم...نسبم به تفرش می رسد...
ابتدا نقاشی یاد گرفتم و سکوت دستانم به تپش قلم پدرم شکست...پدرم زیبایی را به رسم خوشایندی تفسیر می کرد.. عاشق بود و ساده...کمی گذشت تا در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، رنگ را با روغن آمیختم و بر بومی سپید روانه کردم... نقاش رنگ و روغن شدم... شهید بهشتی مرا پذیرفت تا شیمی بخوانم... کربن دوست من بود الکترون معشوقه من... و شیمی روایت آنها بود و عشق بی دریغشان در حسرت واکنش... زمان خوبی بود... حیات در حیاط معنی داشت و عشق زاویه ای بود در نگاه استاد...  
اوایل دهه هفتاد، مستند ساز شدم..  اولین مستندم را شبکه چهارم، پخش کرد... عکس و فیلم زبان دیگر من شد...ارتباط با تصویر می آمیخت و تصاویر بر پرده ها می نشست تا نگاه را در زندگی بچرخاند... سیما خوب بود... صدا آرام بود... اوزان آینه ای لرزان در دلی غریب اما قریب...
نوشتن را از مادرم آموختم...ذوق نوشتن در او خاموش نمی شد... گویی در گهواره قلم در دستم نهاده بود... هر از گاهی هم نوشته ام... گاه برای صدا... گاه برای سیما... گاه برای دلم، خودم، حکایت یک حماسه کوتاه، حرفی از اندوه ادمی، دوباره خوانی خوابهای پسین و آشنای آدمیان دیروز...پرسش نخست و پاسخ آخر!  هنوز هم که سالها از آمدنم می گذرد نقاشی می کنم، می نویسم، عکس بر میدارم، تصویر می سازم، سکوت می کنم و گاه فقط می نشینم و نگاه می کنم...من از سکوت و صبوری به دقایق موزون این ترانه رسیده ام!
بعد از سالها کار اجرايي از مديريت عامل کارخانه هاي داروسازي گرفته تا آزمايشگاههاي تحقيقاتي و کنترل غذا و دارو و عضويت در جوامع علمي بين المللي و ملي، به دانشگاه برگشتم... اميرکبير، شايد به سبب همشهري بودن با نياکانم مرا پذيرفت... كارشناسي ارشد شيمي آلي و دكتري شيمي کاربردی خواندم..
اين روزها بيشتر کار می‌کنم... کمی می نويسم... گاهی کتاب... گاهی مقاله... گاه گزارشی از روزنه های اميد به دنيای درونم...

تمام حکایت من همین بود... نه غریبی آمد... نه آشنایی رفت!